पाठ पन्ध्र

कमलः पा

वर्षाः वो मन छ्यु माई तेन यिन ल्याओ पा।

कमलः "वो मन छ्यु माई तेन यिन ल्याओ पा"। - "हामी केही पेय पदार्थ किन्न जाऔं"।

वर्षाः "वो मन छ्यु माई तेन यिन ल्याओ पा"। - "हामी केही पेय पदार्थ किन्न जाऔं"।

कमलः वो मन छ्यु माई तेन यिन ल्याओ पा।

वर्षाः "यिन ल्याओ" – "पेय पदार्थ"

कमलः यिन ल्याओ।

वर्षाः "यसभित्र के छ?" –"ट्र ली मेन श् शन मो?"

कमलः ट्र ली मेन श् शन मो?

वर्षाः वो शी व्हान ठ् याँग रौ ठ्वान।

कमलः "वो शी व्हान ठ् याँग रौ ठ्वान"। - "मलाई खसीको सेकुवा खान मन पर्छ"।

वर्षाः नी मन शी व्हान ठ् ला त मा?

कमलः "नी मन शी व्हान ठ् ला त मा?" – "तपाईंहरुलाई पीरो मन पर्छ?"

वर्षाः अब हामी आजका सबै वार्तालाप सुनौं-

पूरा वार्तालाप

वार्तालाप एक

पुरुषः नी मन शी व्हान ठ् ला त मा?

महिलाः शी व्हान।

वार्तालाप दुइ

महिलाः नी श्याँग ठ् शन मो?

पुरुषः वो शी व्हान ठ् याँग रौ ठ्वान।

वार्तालाप तीन

महिलाः ट्र ली मेन श् शन मो?

पुरुषः वो ये पु ट् ताउ।

वार्तालाप चार

पुरुषः वो मन छ्यु माई तेन यिन ल्याओ पा।

महिलाः नी शी व्हान होंग ठ्रा हाई श् ल्यू ठ्रा?

पुरुषः होंग ठ्रा।

अब चिनियाँ संस्कृतिका एक-झलक

कमलः चपस्टिक र काँटाको कुरा उठाउँदा विद्बानहरुले यसबारे केही अनुसन्धान गर्नुभएको थियो। कसै-कसैले के ठहर लिएका छन भने, चीन कृषि प्रधान मुलुक हो। यहाँका खानेकुरा, खासगरी वनस्पतिको प्रधानतामा रहेका छन्। चपस्टिकको प्रयोग गर्दा खानेकुरा झिक्न सजिलो हुन्छ। तर पश्चिमी जगतका मानिसहरु, खासगरी घुम्ती पशुपालन व्यवसायमा लागेका कारण खानेकुरामा मुख्य गरी मासु नै हुन्छ। त्यसैले काँटाको प्रयोग गर्दा झन् सजिलो हुन्छ। यसका अतिरिक्त चिनियाँहरुमा सामूहिक रुपमा खाना खाने चलन छ। मानिसहरु एउटै प्लेटबाट तरकारी झिकेर खाने गर्दछन। त्यसैले चपस्टिकको प्रयोग गर्दा हरेक चोटी निकालिने तरकारीको मात्रामा नियन्त्रण गर्नसकिन्छ। यसो भएबाट सामूहिक रुप सुरक्षित रहनुका साथै निजी हितमा पनि त्यति असर पर्नेछैन। उता पश्चिमी जगतका मानिसहरुका लागि त्यतिको जटिल छैन। त्यहाँ प्रत्येक मानिसले आफ्नो थालमा हालिएको खानेकुरा मात्र खाने चलन छ।