गरिबी निवारणमा चिनियाँ विधिहरु
चीनले गरिबी निवारणका लागि ग्रामीण आर्थिक प्रणालीको सुधार, क्षेत्रीय विकास शैलीको गरिबी उन्मुलन, मिलिजुली गरिबी उन्मुलन, समग्र गाउँको उन्नति र नवीन तथा दोहोरो इन्जिन शक्ति जस्ता चरणहरु लागु गरेको छ। यसलाई चिनियाँ विकास रणनीति भनेर चीनले व्याख्या गर्ने गरेको छ। सन् २०१२ मा सम्पन्न सीपीसीको १८ औं महाधिवेशनले चयन गरेका नेतृत्व समक्ष‘गरिबी मुक्ति कठिन अवस्था’ र‘ट्राइकल-डाउनइभेन्ट’कम भइरहेको अवस्थामा ‘चरम गरिबीको अन्तिम किल्ला’लाई कसरी भत्काउने भन्ने महत्वपूर्ण कार्यभार थियो।
चीनमा कसरी गरिबी पहिचान गरी सहयोग गर्ने भन्ने विषय लामो समयदेखि चलिआएको परम्परागत गरिबी उन्मुलन विधिको मुख्य समस्या थियो। गरिबी उन्मुलनको लक्ष्य स्पष्ट नभएकाले गरिबी पहिचान गर्न पनि कठिन थियो। गरिबी निवारणमा लक्षित कतिपय कार्यक्रमहरु वास्तविक गरिब मानिसहरुसम्म पुग्दैन थिए। अनि गरिबी निवारण श्रोतबाट अनावश्क मानिसहरुले फाइदा उठाइरहेका थिए।
यस्ता कमजोरीका कारण गरिबी निवारणमा समस्या रहेको थाहा भएपछि चीनले सटिक लक्ष्यसहित गरिबी निवारणका कार्यक्रम अगाडि सार्यो। उक्त कार्यक्रमका अनुसार गरिबी निवारण कार्यक्रम गरिब परिवार र मानिसमा बढी केन्द्रित हुन थाल्यो।
गरिबी निवारणको चिनियाँ अभ्यासमा‘सटिक’भन्ने शब्द गरिबी उन्मुलनको दिशा मात्र नभई योजना र कार्यविधि पनि हो। यसमा समस्या र मुख्य बुँदाहरूको खोजी मात्र नभई विशिष्ट समस्याको विश्लेषण गरी पूर्ण समाधान गर्ने तरिका पनि उल्लेख हुन्छ।
चीनमा गरिबको प्रतिव्यक्ति आय सन् २०१५ मा २ हजार ९ सय ८२ चिनियाँ युआन थियो। सन् २०२० मा यो बढेर १० हजार ७ सय ४० चिनियाँ युआन पुगेको छ। किसानहरूको राष्ट्रिय आम्दानी औसत वार्षिक वृद्धिदरभन्दा २० प्रतिशतले बढी छ र कूल आयमा तलबबाट प्राप्त आय र उत्पादन व्यापारबाट प्राप्त आयको अनुपात प्रतिबर्ष बृद्धि हुँदै आएको छ। अन्यत्र सार्न सकिने आयको अनुपात घट्दै गएको छ र जीवनको गुणस्तरमा उल्लेखनीय सुधार भएको छ।