तिब्बती ग्रामीण महिला चिकित्सक आङचो

किशोरी अवस्थामा मेरो नियमित रुपमा गर्भपतन हुन्थ्यो। एक चोटि म गर्भवती भएको केही महिना भएको थियो। म बच्चा जन्माउने कुराले धेरै खुशी थिएँ तर अन्तमा फेरि गर्भपतन भयो। यहाँको जीवन अवस्था अत्यन्त कठिन छ। गर्भवती महिलालाई पोषणको अभाव छ। सौभाग्यवस मैले डाक्टर आङचोको परामर्श लिन पाएँ। म सुचारु रुपमा फेरि गर्भवती भएँ। अहिले मेरा दुई बच्चा छन्।

वास्तवमा लुमा गाउँको चिकित्सा अवस्था निकै सरल तथा घरायसी छ। त्यहाँ पेनिसिलिन जस्तो सरल औषधि मात्र उपलब्ध छ। गाउँमा गम्भीर विरामी वा संक्रामक हुँदा उहाँले तुरुन्तै माथिल्लो तहका चिकित्सा विभागलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। त्यो भए आङचोले आफ्नो अनुभवबमोजिम आफ्नो प्रस्ताव र सरल औषधि मात्रै दिन सक्नुहुन्छ। उहाँले भन्नुभयो—आवाज दुई

हामीले दिएको औषधि सरकारले वितरण गरेको हो। उदाहरणको लागि मेरो गाउँमा एक सय पाँच परिवारका जम्मा तीन सय सतसठ्ठी मानिस छन्। प्रतिव्यक्तिको दुई सय युआनभन्दा बढीको चिकित्सा भत्ता छ। हरेक व्यक्तिको रेकर्ड यहाँको नोटबुकमा छ। वर्षको अन्तमा निश्चित भत्ता नाघेको खर्च गाउँले आफैँले तिनुपर्छ। उदाहरणको लागि मैले एमोक्सोसिलिन खानुपर्छ भनेर सिफारिस गरेपछि खर्च थोरै हुन्छ। मैले हस्ताक्षर गरेपछि हुन्छ र वर्षको अन्तमा एकै चोटि हिसाब हुन्छ।

आङचोका धेरै नोटबुक छन् त्यसमा हरेक गाउँलेको नाम र तिरिसकेको औषधिको नाम स्पष्ट रुपमा लेखिएको छ। यदि संक्रामक रोग भेटिएमा उहाँले दुई घण्टाभित्र गाउँ चिकित्सा विभागलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ र चार घण्टाभित्र जिल्लालाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। गम्भीर संक्रमक रोग जस्तो भनौँ महामारी भेटिएमा एक घण्टाभित्र माथिल्लो तहलाई रिपोर्ट गर्नुपर्छ। पहिला उहाँले छिमेकी गाउँमा महामारी जस्तो अवस्था देख्नुभयो। उहाँले तुरुन्तै विशेषज्ञ टोली माग्न माथिल्लो तहलाई आग्रह गर्नुभयो। नयाँ महामारी अवस्था भेटिएमा संक्रमित व्यक्तिलाई अलग्गै राख्नुपर्छ। उहाँले जानकारी दिनुभयो—आवाज तीन