खेलौना बन्दुकदेखि ओलम्पिक च्याम्पिएनसम्म फाङ वैको कथा-२
एक दिन बिहान बुवा फाङ यान हुङले फाङ वैलाई लिएर खेलकुद विद्यालयमा शुटिङ प्रशिक्षक चाङ क्वाङ वैसँग भेट गर्छन्। उनीहरुले प्रशिक्षक चाङको कार्यालयमा उनीहरुको विचार व्यक्त गर्छन्। अनि प्रशिक्षक चाङले होचो र सानो फाङ वैलाई देखेर सोध्छन्, “तिमीसँग साइकल छ?”
फाङ यान हुङले तुरुन्तै जवाफ फर्काउँछ, “छ छ, हामीसँग साइकल छ।”
“ठीक छ, भोलि बिहान साढे सात बजे तिमी साइकल चढेर मेरो घरमा आऊ। यो मेरो ठेगाना हो।” प्रशिक्षक चाङले आफ्नो घरको ठेगाना लेखिएको एउटा नोट फाङ वैलाई दिन्छन्। त्यसपछि प्रशिक्षक चाङ उनीहरुसँग कुराकानी नगरी काममा फर्कन्छन्।
फाङ यान हुङ फाङ वैको हात समातेर बाहिर निस्कन्छन्। घर फर्कँदा बाटोमा फाङ यान हुङले हिँड्दै भनेका थिए, प्रशिक्षक चाङ एक अनौठो मान्छे हुन्।
दोस्रो दिन बिहान सानो फाङ वै बुवाको साइकल चढेर प्रशिक्षक चाङको घर बाहिर पर्खन्छन्। ठ्याकै साढे सात बजे प्रशिक्षक चाङ घरबाट निस्कन्छन्।
“हामी खेलकुद विद्यालय जाऔं, तिमी मलाई साइकलमा राखेर त्यहाँसम्म पुर्याउ”यसरी प्रशिक्षक चाङले आदेश दिएका थिए।
सानो फाङ वैले भर्खरै साइकल चढ्न सिकेका थिए, कहिल्यै पनि अरुलाई लिफ्ट दिएका थिएनन्, झन् ठूलो मानिसलाई कसरी लैजाने? फाङ वैले आँखा झिम्काएर प्रशिक्षक चाङलाई शंकास्पद रुपमा हेर्छन् र प्रशिक्षकले ठट्टा गर्नुभएको हो की भनी सोच्छन्।
तर प्रशिक्षक चाङले फाङ वै नहिँडेको देखेर उनलाई छिटो जाऔँ भन्छन्।
फाङ वै तुरुन्तै साइकल चढी प्रशिक्षकलाई पछाडिको सिटमा बस्नलाई भन्छन्। प्रशिक्षक चाङ छिटै दौडेर उफ्रिएर साइकलको पछाडिको सीटमा बस्छन्। साइकलको सन्तुलन गुमाएपछि फाङ वै साइकलबाट झण्डै लड्न लागेको बेला उनले तुरुन्तै ठूलो बल लगाएर साइकललाई सन्तुलनमा राख्छन्। बिहानको पाउ तिङ शहरको सडकमा निम्न हास्यास्पद दृश्य देखिएको थियो, एउटा केटा दु:ख गरी एउटा ठूलो साइकल चढिरहेका थिए, उनका पछाडि एक जना बलियो पुरुष बसिरहेका थिए।