तेक्वान्दो खेलाडी वु चिङ युको कथा-२

यस्तै शान्त जीवन आधा वर्षसम्म चलेको थियो। तथापि, वु चिङ युले सधैँ मौन भएर खेलाडी बेलाको आफ्नो फोटो र पदक हेरेकी हौ खुनले देखेका थिए।

एक रात बच्चा सुतेपछि हौ खुनले वु चिङ युलाई भने, “यदी तिमीले फेरि तालिम सुरू गरेमा मेरो सहमति हुने छ।”

वु चिङ युले यो कुरा सुनेपछि उनका आँखाबाट आँसु खसेको थियो।

सन् २०१८ को वसन्त चाडमा हौ खुन आफ्नो छोरीलाई लिएर जन्मथलो शान तुङ प्रान्त फर्केका थिए। वु चिङ युले त्यस बेलामा चिनियाँ राष्ट्रिय तेक्वान्दो टोलीको तालिम हलमा तालिम लिइरहेकी थिइन्।

एक रात हौ खुन घरमा टेलिभिजन हेर्दै गर्दा फोन आयो। उक्त फोन उनकै श्रीमतिको भिडियो फोन थियो।

मोबाइलको पर्दामा वु चिङ युले पसिनाले भिजेको तेक्वान्दो पोशाकमा रूँदै भनेकी थिइन्, “मेरो खेल स्तर झर्‍यो।”

उनको तौल बढेको थियो, खेल स्तर झरेको थियो, जोर्नी दुख्थ्यो, बच्चाको सम्झनाले पिरोल्थ्यो, सबै चिन्ता एकै साथ थियो। उता वु चिङ यु रुँदै थिइन्, यता हौ खुनले फोनमा उनलाई सान्त्वना दिँदै थिए।

अन्त्यमा हौ खुनले वु चिङ युलाई उत्साहित बनाउँदै भने, “प्रतियोगिता स्थल फर्कनु तिम्रो आफ्नो छनौट हो। किनभने तेक्वान्दोले मात्र साँचो अर्थमा तिमीलाई तिमी भएको महसूस दिलाउनसक्छ। हाम्रो समर्थन छ। तिमी चिन्ता नगरी विस्तारै तालिम लिँदै जाऊ। यदी २०२० को टोकियो ओलम्पिक खेलकुदमा भाग लिन नसक्ने हो भने २०२४ पेरिस ओलम्पिक खेलकुदमा भाग लिँदा पनि केही फरक पर्दैन।”

यो कुरा सुनेपछि वु चिङ युको मन शान्त भएको थियो।

त्यसपछि सामान्य तालिम बाहेक वु चिङ युले हरेक दिन अतिरिक्त तालिम पनि लिएकी थिइन्, हरेक दिन उनले राष्ट्रिय तेक्वान्दो टोलीको तालिम हल बन्द हुने बेलासम्म तालिम लिएकी थिइन्।