परालले मोडेको डुंगाद्बारा बाण बटुलेर लिने कथा-2

चु क ल्याङले तीन दिनभित्र एक लाख जति बाण तयार गर्नसक्ने वचन दिइसके तापनि पहिलो दिन कुनै प्रयास नभएको, दोस्रो दिन यस्तै भएको र तेस्रो दिन आउन लागे तापनि एउटा बाण पनि देख्न नपाएकाले सबै नै चिन्तित हुनथाले। किनभने समयमै कार्यभार पूरा गर्न नसकिएमा चुको प्राण नै उड्ने पक्का छ। तेस्रो दिनको मध्यरातमा अरुले चाल नपाउने गरी चुले लु सुलाई एउटा सानो डुँगामा बोलाए। लु सुले "केका लागि मलाई यहाँ बोलाउनुभएको हँ?" भनेर सोधे। चुले "हजूर मसँगै बाण लिन जानुहोस् न" भने। लु सुले शंका लागेर फेरि सोधे--"कहाँ लिन जाऔं भन्या?" चुले मुसुक्क हाँस्दै जवाफ दिए- "बेला आइपुगेपछि हजूरलाई थाहा भइहाल्छ नि!" यति भन्दै चुले ती बीसवटा डुंगालाई लामो डोरीले आपस्तमा जोडे वै राज्यको सैनिक छाउनी रहेको स्थानतर्फ जान आदेश जाहेर गरे। त्यसै राति पूरै संसारलाई बाक्लो कुहिरोले छोपेको जस्तो भान हुन्थ्यो। नदीको जल-क्षेत्रमाथि आफ्नो हातका औंला समेत स्पष्टसँग देख्न सकिन्दैनथ्यो। तर कुहिरो जति-जति बाक्लो हुन्थ्यो, उति-उति नै छिटछिटै अघि बढ्दैजान चुले आफ्नो डुंगा-दललाई निर्शेदन दिए। गन्तव्यस्थल पुगेपछि चुले डुंगा-दललाई शत्रुका सामुन्ने तेर्सिएर बस्न र डुंगामा रहेका जवानहरुलाई नगरा बजाउँदै कराउन अह्राए। लु सुले अति त्रसित भई चुलाई भने--"ओहो, हाम्रा यी बीसवटा डुंगामा तीन सय चानचुन जवानहरु मात्र छन। वै राज्यका सैनिकहरु हामीसित लड्न आएमा हामी पक्कै पनि मर्छौं।" चु क ल्याङले भनर् मुसुमुसु हाँस्दै भने: म ठोकुवा गरेर भन्छु कि यस्तो बाक्लो कुहिरो लागेको अवस्थामा शत्रुहरु बाहिर निस्केर आउँदैनन, हामी ढुक्क भएर रक्सी पिउँदै हेरौं न त" भनेर सम्झाए।"

उता वै राज्यको सैनिक छाउनीमा स्थिति अर्कै थियो: नगरा बजाएको र चिच्याउँदै कराएको आवाज सुनेर सेनापति छाओ छाओले हतार-पतार यसको जवाफमा कसरी अघि बढ्ने भन्ने बारे छलफल गर्न सबै सेनानीहरुलाई बोलाए। अन्ततः याङ त्सी नदीमा अति बाक्लो कुहिरो लागेको हुँदा आइलाग्ने शत्रु पक्षको वास्तविक स्थिति नबुझेकाले त्यसका जवानहरु नदीबाट आफूपट्टिको किनारामा आउन नदिनका लागि आफ्नो जल-सेनाका धनुषकारहरुलाई बेस्सरी बाण हान्न पठाउने निर्णय गरियो। यसरी वै राज्यका सेनाद्बारा खटाइएका दश हजार जति धनुषकारहरुले नदीको किनारामा आई नदीमा आवाज निस्केको दिशातिर धुमधामसित बाण बर्षाए। क्षणभरमै चुको डुंगा-दलतिर बाणको बर्षा भयो र धेरै समय बित्न नपाउँदै सबै डुँगाका एकापट्टि ती परालका गुट्ठै-गुट्ठाभरि बाण छिरेका छिरै भए। यस बेला चुले बाण नलागेको पार्श्व शत्रु पक्षतिर उन्मुख हुने गरी सबै डुँगालाई छिटै फर्काउन निर्देशन दिए र चाँडै नै अर्कापट्टि पनि तारन्तार बाण लाग्नथाले। शायद डुंगामा चाहिए जति बाण परिसकेका होलान् भन्ने अन्दाज गरेपछि चुले आफ्नो डुंगा-दललाई द्रुत गतिमा फर्केर जान इशारा दिए। त्यस बेला कुहिरो पनि विस्तारै-विस्तारै फाट्दैगयो। कुराको वास्तविकता बुझेपछि वै राज्यका सेनालाई असाध्यै पछुतो लाग्यो।